Victoria en Vancouver

Hallo allemaal!

Dan nu het verslag van het laatste deel van mijn reis. De bus vertrok op 20 juli al om 07.30 uit Whistler, dus om 06.45 zat iedereen braaf aan het ontbijt in het White Spot restaurant naast het hotel. Je raakt angstaanjagend snel aan de gigantische hoeveelheden eten gewend moet ik zeggen. Ik eet nu al veel meer dan aan het begin van de reis, met name 's ochtends. Dat zal nog tegenvallen als ik thuis weer de dag begin met twee bruine boterhammetjes, haha.

De eerste stop onderweg was bij Shannon Falls, één van de hoogste watervallen van de provincie British Columbia. Als je er vlakbij stond kon je het hoogste punt bijna niet zien. Rijdend over de weg met de mooie naam sea to sky highway (onderdeel van highway 99) zagen we even later voor het eerst de zee. In de berm stonden overal borden met stadsnamen in zowel Engels als Indiaans. Na een paar minuten kwamen we aan in Horseshoe Bay, waarvandaan de ferry's naar Vancouver Island vertrekken. In het plaatsje vonden een paar dagen later de WK badkuipracen plaats, dus eigenlijk waren we net een paar dagen te vroeg. Dat had ik wel willen zien!

Vancouver Island doet gelijk heel anders aan dan het vasteland van British Columbia. Het ligt duidelijk een stuk lager, er zijn veel meer loofbomen en minder heuvels (in het gebied waar wij waren tenminste, verder naar het westen ligt wel een bergrug). Je zou bijna kunnen zeggen dat het een beetje op Nederland lijkt. Eerst reden we naar het dorpje Chemainus. De bevolking heeft hier in de afgelopen decennia ongeveer 40 muurschilderingen gemaakt, in verschillende stijlen en verspreid door het dorp. Dit deden ze nadat hun oorspronkelijke bron van inkomsten, de zaagmolen in de buurt, ophield te bestaan en ze een andere manier moesten vinden om hun brood te verdienen. De keuze viel uiteindelijk op kunst en toerisme. Het onderwerp van de muurschilderingen is de eigen geschiedenis.

Rond lunchtijd kwamen we aan in Duncan, een dorp dat bekend is door zijn grote verzameling totempalen. Je kunt een route door het dorp volgen waarlangs heel veel verschillende totempalen staan opgesteld, gemaakt door native-stammen (first nations). Er stond er zelfs één die was geschonken door de Maori-bevolking van Nieuw-Zeeland. De dieren die in de palen zijn uitgesneden hebben allemaal een andere betekenis. Een beer wordt bijvoorbeeld vaak vergeleken met een vrouw, omdat je ze allebei beter niet boos kan maken. Verstandige mensen toch, die first nations. Verder waren er in Duncan vooral heel veel tweedehandswinkeltjes, zeker drie in elke straat waar wij doorheen liepen, en een soort winkelcentrum waar je allerlei biologisch, ecologisch en macrobiotisch verantwoorde producten kon kopen (en natuurlijk de broodnodige tweedehands boeken). De chocolade-pindakaas-notenkoekjes die ze hadden waren in ieder geval erg lekker! Op het centrale plein van het dorp speelde een band die de hele groep acuut in een diepe lethargie wierp (behalve Fred, die wilde wel een cd'tje kopen - of twee). Hun songteksten waren ook allesbehalve om over naar huis te schrijven.

Na Duncan reden we door naar de Butchart Gardens, vlakbij Victoria. Deze tuinen zijn ruim honderd jaar aangelegd in en rondom een oude steengroeve door de vrouw (Jennie Butchart) van een rijke zakenman. Omdat het gebied in een groeve ligt en dus uit de wind, kunnen er planten groeien die in dit klimaat normaal gesproken niet zouden overleven. Ik zag er zelfs een kolibrie vliegen! Hij was alleen te snel weg om een foto te kunnen maken. Naast de tuin in de steengroeve was er ook een Japanse tuin, een Italiaanse tuin en een rozentuin. Na een uur of twee in de tuinen te hebben rondgelopen, kwam buschauffeur Mike ons in zijn eentje ophalen om ons naar ons hotel aan de rand van Victoria te brengen. Volgens mij was hij een beetje nerveus nu Ilse er niet bij was om tegen ons te praten. 's Avonds aten we met de hele groep in de sportbar naast het hotel.

De volgende dag gingen we de stad Victoria in. In tegenstelling tot wat je zou denken, is niet Vancouver maar Victoria de provinciehoofdstad van British Columbia, hoewel er veel minder mensen wonen. Het statige parlementsgebouw aan de haven is dan ook prominent in het stadsbeeld aanwezig. Victoria doet veel Europeser aan dan bijvoorbeeld Calgary. De gebouwen in het centrum zijn over het algemeen ouder en een stuk minder hoog. Er rijden zelfs dubbeldekkerbussen naar Brits voorbeeld rond. In het water landen watervliegtuigjes en er varen watertaxi's rond. Vanuit Victoria vertrekken ook de ferry's naar de Verenigde Staten (onder andere naar Port Angeles, Washington).

Na een paar uur door de stad te hebben rondgelopen en thee te hebben gedronken met uitzicht op het water, gingen we naar het kantoor van Orca Spirit voor onze walvissentocht. Onze zodiac (zo'n Greenpeace-boot) werd bestuurd door iemand met native roots die luisterde naar de naam Rodrigo (huh). De zee was vrij ruig en er stond een harde wind, hoewel het weer verder wel heel goed was met zon en een strakblauwe lucht. Er waren golven van bijna twee meter hoog dus we zaten behoorlijk te stuiteren. Ze waarschuwen van tevoren dat je niet met de zodiac mee moet gaan als je zwanger bent of last hebt van je rug of nek en dat is echt niet overdreven. Je krijgt een behoorlijke knal als je met 70 kilometer per uur achter een golf neerkomt. En als de boot een bocht maakt, krijg je een gigantische sloot water in je gezicht (volgens mij deed Rodrigo het er stiekem ook wel een beetje om :P). Gelukkig had je wel een dik pak aan dus koud kreeg je het niet. We deden er ruim een half uur over om op de plaats van bestemming te komen, en na een paar minuten ronddobberen zagen we onze eerste orka! Of tenminste, de meeste mensen, want het is lastig om ze te zien als je niet weet waar je op moet letten. Meestal zie je alleen de rugvin en soms een stukje rug. De bekende witte vlekken kwamen maar heel af en toe tevoorschijn. We mochten niet te dichtbij komen, want ze waren aan het jagen (deze bewuste orkagroep eet met name zalm en vrijwel geen zeezoogdieren) en dan zouden we ze storen. Op een gegeven moment zagen we ook een groepje van twee volwassenen en een jong die telkens samen bovenkwamen. Heel leuk om mee te maken, zowel de zodiac als het orka's kijken zelf! Op de terugweg sloeg de motor nog drie keer af, maar we hebben het allemaal gered. In de haven zagen we een zeehond zwemmen en hebben we rondgekeken bij de woonboten. Bij de Rocky Mountain Chocolate Factory hebben we een appel gekocht die helemaal ondergedompeld was in karamel. Hij was heel erg lekker.

Op 22 juli vertrokken we in de ochtend naar Vancouver. Het was de laatste keer voor Mike de buschauffeur, want hij zou aan het eind van de dag weer op weg naar zijn huis in Banff gaan. De ferry zette ons weer keurig over en tegen het middaguur waren we dan echt in Vancouver. We kregen een tour door downtown, waarbij we langs alle hoogtepunten kwamen (in Stanley Park hebben we wasbeertjes gezien) en daarna werden we afgezet bij het hotel. Het hotel staat midden in het centrum en heeft 23 'gewone' verdiepingen en een penthouse. Ik zat op de 10e verdieping met uitzicht op zee achter de gebouwen. De kamer was enorm, het was eigenlijk meer een klein appartement. Ik had zelfs een keuken met magnetron, fornuis, oven, afwasmachine, koelkast en vriezer en in de kast stonden wasmachine en droger. Heel mooi! 's Avonds zijn Moniek, Femke en ik naar het ijshockeystadion van de Vancouver Canucks en naar BC Place (american football en openingg/sluiting Olympische Spelen 2010) gelopen. Ook zijn we erachter gekomen dat alles hier verder uit elkaar ligt dan je zou denken.

De volgende morgen gingen we nogmaals de stad in. Na een ontbijt van broodjes van de bakker (heel lekker!) begonnen we onze route bij Canada Place. We hadden een dagkaart voor de trolleybus gekocht, zodat we konden instappen en uitstappen wanneer we wilden maar niet te grote stukken hoefden te lopen. Bij Canada Place lag de Zuiderdam ("soeder-damn" volgens de Amerikanen naast ons) aangemeerd, een van de schepen van de Holland America Line. Met de trolleybus gingen we eerst naar Stanley Park, een stadspark dat nog groter is dan Central Park in New York. Er staan daar enorme bomen en er liepen heel veel nieuwsgierige zwarte eekhoorntjes. We hebben er een stuk gelopen en zijn gaan zitten op een bankje met uitzicht op de groene Lions' Gate Bridge. Het weer was alweer prachtig, zon en ongeveer 25 graden. Na het park namen we één van de kleine taxiferry's naar Granville Island, dat tegenwoordig geen eiland meer is maar aan het vasteland is vastgemaakt. Vroeger was het een opslagplaats voor goederen, maar nu is het een van de leukste plekken van de stad waar ze winkeltjes hebben met de vreemdste dingen. Ze hebben er ook een overdekte markt, waar we warme broodjes hebben gehaald. Aan de haven was nog een plekje om te zitten, dus hebben we ze daar opgegeten. Naast ons zaten twee Boeddhistische monnikken een meeuw te voeren en in het water kwamen mensen zeilend, kanoënd en paddleboardend langs.

Na een stop in de tweede Chinatown van Noord-Amerika (na San Fransisco) reden we door naar Gastown. Dit is één van de oudere wijken van de stad en ook hier hing een meer Europese sfeer. Er staat ook een oude stoomklok en er zitten veel kleine winkeltjes. Toen we weer op weg gingen naar Robson Street, de grote winkelstraat in de buurt van het hotel, konden we haast niet meer lopen van uitputting (drama drama :P) dus zijn we nog een rondje blijven zitten. Wij zijn de enigen van de groep die kunnen zeggen dat ze twee keer op een dag bij Granville Island, Chinatown en Gastown zijn geweest, dat lijkt me duidelijk. Via het restaurant (Earls, echt een aanrader mocht je er ooit komen. We hebben er drie dagen achter elkaar gegeten en het was superlekker) en de cupcakewinkel zijn we teruggegaan naar het hotel voor onze laatste nacht in Canada.

Het vliegtuig vertrok de volgende dag pas om 16.05 naar Nederland, dus in de ochtend hebben Femke, Moniek en ik nog wat last minute-inkopen gedaan (maple fudge bij de Rocky Mountain Chocolate Factory, cupcakes, wat kleine souvenirs) en zijn we bij de Olympische vlam gaan zitten voor een laatste blik op de stad. Toen gingen we op weg naar Vancouver International Airport. Na een vlucht van iets minder dan 9 uur, waarbij we als het ware de nacht inhaalden (hele vreemde gewaarwording), kwamen we om 10.00 aan op Schiphol. Daar werd ik opgewacht door mama, papa en Willemien. Na twee dagen jetlag gaat het nu weer prima ;)

Het was een hele leuke reis! Ik heb ontzettend veel gezien en gedaan en leuke mensen ontmoet. Plus Canada is natuurlijk een supermooi land! Op het moment is iedereen druk bezig met foto's uitwisselen, dus binnenkort kan ik aan mijn foto-album beginnen.

Nogmaals iedereen bedankt voor de reacties, ik vond het allemaal heel leuk om te lezen!