Jasper, Sun Peaks, Whistler

Hallo allemaal!

Hoewel ik inmiddels alweer thuis ben, kan ik jullie de rest van mijn reis natuurlijk niet onthouden. Bijkomend voordeel is dat het internet hier gratis is (voor mij dan :P) dus kan ik het iets rustiger aandoen.

Op 16 juli vertrokken we uit Banff en gingen we op weg naar Jasper via de Icefield Parkway, een van de mooiste wegen van de wereld. Het was ook op deze weg dat we dan toch onze eerste beer hebben gespot. Hij stond rustig in de berm te eten, minding his own business, en leek niet in de gaten te hebben dat er rondom hem een zogenaamde 'bearjam' (zoals buschauffeur Mike het treffend noemde) was ontstaan. Zijn onverschillige houding zorgde er wel voor dat mensen overmoedig werden en heel dichtbij kwamen. Eén Japanner ging zelfs, druk peacetekens makend, met de beer op de foto. Iedereen was duidelijk even vergeten dat beren er weliswaar lief uitzien maar onvoorspelbaar zijn en zo hard kunnen rennen als een racepaard, zowel bergop als bergaf. Dit keer gebeurden er gelukkig geen ongelukken, maar ik vind het niet gek dat er af en toe iemand wordt aangevallen als het altijd zo gaat.

Onze eerste stops op de route waren Moraine Lake en Lake Louise. Mocht iemand denken dat het water op deze foto's voor reisgidsen blauwer wordt geshopt, dat is dus niet zo. Het is echt zo ongelooflijk blauw! De kleur wordt veroorzaakt door het fijne stof (rock flour wordt het genoemd) dat in het water zit en dat het licht op een bepaalde manier weerkaatst, maar het fijne (haha) weet ik er eerlijk gezegd ook niet van. Bij Moraine Lake stond een hele troep Japanners uitgebreid ochtendgymnastiek te doen, dat was bijna nog beter dan het meer zelf. Ook hier waren overal eekhoorntjes te vinden, en er stond een bord dat wandelen in dit gebied bij voorkeur in groepen van zes of meer moest plaatsvinden in verband met beren. Slik. In het hotel bij Lake Louise heb ik een nieuwe camera gekocht, omdat mijn oude in toenemende mate een paars waas over alle foto's heenlegde. Op een gegeven moment had ik daar wel genoeg van, zeker toen er ook nog een groen kleurtje bovenop kwam.

Dezelfde dag stond ook een excursie naar de Athabasca gletsjer gepland. In een grote truck gingen we naar een plek op de gletsjer die afgezet was en daardoor relatief veilig om op te lopen. De man die ons rondleidde, vertelde wel dat er die ochtend nog iemand tot haar heupen in het ijswater was gezakt omdat de omstandigheden in de loop van de nacht waren veranderd. De Athabasca gletsjer is een uitloper van het Columbia Icefield, waarvan het smeltwater terechtkomt in drie oceanen (Pacifische Oceaan, Atlantische Oceaan, Noordelijke IJszee). Het weer was goed dus het was niet eens zo heel koud. Ik heb smeltwater geproefd en op het ijs een rondje gelopen. Aan de zijkant van de gletsjer stond een berg waarop een andere gletsjer lag (een zogenaamde 'hangende gletsjer') die heel klein leek maar in werkelijkheid een dikte had van zo'n 100 meter.

Via Bow Lake, Peyto Lake en nog eens twee beren (waarbij Mike de buschauffeur deed alsof hij een handleiding van de busmotor zat te lezen om de vorming van een nieuwe bearjam te voorkomen) kwamen we uiteindelijk aan in Jasper, waar we een nacht zouden slapen in de Amethyst Lodge. Van het dorp hebben we eigenlijk vrijwel niets gezien, omdat we vrijwel direct na aankomst gingen eten en het twee uur duurde voor de bestelling ook daadwerkelijk op tafel stond (iets met kapotte ovens en lasagna). Toen we eindelijk klaar waren met ons gratis toetje (:D) gingen we vrijwel meteen terug naar het hotel om te slapen.

De volgende dag gingen we al vroeg op weg naar Sun Peaks. Onderweg hebben we verschillende herten (elk) gezien, ik heb een vos gespot en er lag ook een dode beer langs de weg. Volgens sommigen van onze groep hebben we ook een eland gezien, maar wat mij betreft had het net zo goed een rots of een vlekje op iemands camera kunnen zijn, zo ver weg was hij. 's Ochtends zijn we gestopt bij Maligne Canyon, waar je het water al kon horen lang voordat je het kon zien, en bij Mount Robson, de hoogste berg van de Canadese Rockies met een hoogte van 3954 meter. De top zat eerst in de wolken, maar kwam later toch nog even tevoorschijn. Ondertussen waren we de provinciegrens tussen Alberta en British Columbia gepasseerd en dus ook een uur terug in de tijd gegaan, zodat het tijdsverschil met Nederland 9 uur bedroeg. Vlak na de provincie-overgang werden we aangehouden voor een veiligheidscontrole van de bus. Er was wat onduidelijkheid over de remmen (toch wel een belangrijk onderdeel in de bergen) waardoor binnen 24 uur een check moest worden uitgevoerd (was gelukkig uiteindelijk niets aan de hand). Toen we verder reden, bleek dat één van de controleurs per ongeluk iets aan de vering had veranderd, waardoor we allemaal zaten te bouncen in onze stoelen. Arme Mike de buschauffer was zo van slag van dit alles dat hij even moest bijkomen bij Dutch Lake, een meer met water dat niet blauw is maar grijs (misschien dat daar de naam vandaan komt). Hierna reden we verder naar Sun Peaks.

Sun Peaks is een dorp dat pas enkele jaren geleden is opgericht, speciaal voor de wintersport. Aangezien het nu zomer is, was het er vrijwel uitgestorven. Ik sliep op de begane grond met uitzicht op één van de skiliften. De eigenaresse van het hotel zei dat er wel eens beren in de tuin rondliepen, maar ik heb er geen gezien. Dit zou ook kunnen liggen aan het feit dat de stroom rond een uur of acht uitviel waardoor het opeens aardedonker was. Eerst ging het licht nog twee keer heel hoopvol aan om meteen weer weg te vallen, maar daarna bleef het donker. Het leek er niet op dat het snel weer gemaakt zou worden, dus ben ik maar gaan slapen, ik heb zelfs eerst nog wat met een zaklamp liggen lezen. Ik bleek echter een van de weinigen te zijn die een goede nacht hadden gehad. Mijn buurvrouw en medegroepslid was in haar onderbroek en met slechts een handdoekje om naar de lobby gerend om hulp te halen (daar werd de volgende dag door de medewerkers van het hotel nog meesmuilend over gepraat) en de rest van de groep was vergeten de lampen uit te doen en werd midden in de nacht in een zee van licht wakker toen de stroom het opeens weer deed.

De volgende dag reisden we meteen weer verder, met als eindbestemming dit keer Whistler. Onderweg kwamen de langs Kamloops Lake (ook niet blauw maar bijna kleurloos en zo glad als een spiegel) en een 'oude' (oud voor Canadese begrippen) ranch. Het weer was prachtig, zon en zo'n 23 graden. Je kon op de boerderij een rondje lopen en wat gebouwen zien, maar als je verder liep moest je betalen dus hebben we in plaats daarvan maar even lekker in de zon gezeten. Voor de lunch stopten we in het dorpje Lillooet, waar veel natives (indianen, maar die mag je niet zo noemen) wonen en maar weinig toeristen komen. In de supermarkt stond een pot met zelfgemaakte smartie-koekjes voor 50 dollarcent. Ze waren heel lekker. Ik heb ook een hele bak frambozen gekocht voor 2,99. Daar komt in British Columbia dan nog wel 12 procent tax bij. Deze belasting ligt nationaal op 5 procent en iedere provincie mag daar naar eigen inzicht nog wat bovenop doen. In BC is dit dus 7 procent en Alberta is de enige provincie van Canada waar geen provinciale belasting wordt gerekend.

Na een laatste stop bij Duffey Lake kwamen we aan in Whistler. Ook dit is een skidorp (toneel van de Winterspelen van 2010), ingenesteld tussen enkele hoge bergen, waar in de winter het inwonersaantal verviervoudigt. In tegenstelling tot Sun Peaks is hier ook in de zomer echter genoeg te doen. Toen wij er waren, was er bijvoorbeeld net een soort mountainbikefestival bezig. Op de laatste dag hiervan was er een wedstrijd waarbij mensen vanaf de top van de berg zo'n 1000 meter naar beneden fietsten over een track van ruim 12 kilometer. Op het scherm konden we zien dat er langs het parcours een moederbeer met haar jong stond, die duidelijk not amused was door de langssuizende mountainbikers. Ik had er niet langs gedurfd! De westrijd was wel heel spectaculair om te zien. Als de deelnemers beneden kwamen, zaten ze van top tot teen onder de modder. In het park oefenden de andere mountainbikers en er waren ook veel skateboarders.

In Whistler hadden we een vrije dag. Femke, Janneke, Moniek en ik zijn met de gondel naar de top van Mount Whistler gegaan. Het plan was om daar te gaan wandelen, maar er is van de winter zoveel sneeuw gevallen (15 meter in plaats van de gebruikelijke 10) dat die nu nog steeds niet weg is. De wandelpaden waren dus niet begaanbaar. We gingen daarom maar meteen door naar de peak2peak gondola, die de toppen van Mount Whistler en Blackcomb Mountain met elkaar verbindt over een afstand van ruim 4 kilometer. Op het hoogste punt hang je 426 meter boven de grond en heb je een heel mooi en weids uitzicht. Toen we op Blackcomb Mountain aankwamen, konden we met een busje (7th heaven express) en een stoeltjeslift nog verder omhoog. Onderweg hebben we nog een marmot gezien die op een steen in de zon zat. Het fluitende geluid (whistle) dat deze beesten maken, heeft Whistler zijn naam gegeven. Op de top van de berg werd, ook in juli, nog volop gesnowboard en geskied. Het was er dus ook behoorlijk koud, en natuurlijk was ik dit keer mijn muts vergeten mee te nemen. In het bergrestaurant hebben we warme chocolademelk gedronken en onze lunch gegeten. Daarna zijn we weer terug naar beneden gegaan, en toen kregen we het pas echt koud. Er stak namelijk opeens een ijskoude wind op die ons recht in ons gezicht blies en we hadden een lift zonder kap. Niks 7th heaven, het was eerder de 7th circle of hell :P Vanuit de tweede stoeltjeslift zagen we opeens een zwarte beer lopen. Toen we hem passeerden, hoorde hij ons praten en keek hij ons recht aan. Hij bleef rustig zitten terwijl wij foto's van hem maakten en keek nog een hele poos onze richting uit (al weet ik niet of hij ons zag, want beren kunnen heel slecht zien). Later hoorden we dat het andere mensen van onze groep was ontraden om in dat gebied te wandelen omdat er zoveel beren leven. Op de top van Mount Whistler had ik toevallig net een boek over de beren van Whistler gekocht, misschien staat 'onze' beer er ook wel in!

Binnenkort ga ik verder met het laatste stuk van de reis, maar voor nu laat ik het hierbij. Iedereen nog heel erg bedankt voor de reacties, leuk om te lezen!