Queenstown, Dunedin en Te Anau

Queenstown is een van de bekendste en meest toeristische plaatsen van Nieuw-Zeeland en heeft een grootse reputatie als ‘adrenaline-hoofdstad van Nieuw-Zeeland’ hoog te houden. De stad heeft een idyllische ligging aan de oever van het diepblauwe Lake Wakatipu en midden tussen de besneeuwde bergen, met uitzicht over de scherpe toppen van de Remarkables bergketen. Het centrum doet met alle kleine cafeetjes en winkeltjes, leuke markten, en straatmuzikanten levendig en bijna Europees aan. Heel gezellig om op je gemak rond te kijken!

In Queenstown is ontzettend veel te doen en te beleven. Op onze eerste dag namen we de kabelbaan omhoog naar een uitzichtpunt over de stad en de omringende bergtoppen. Vanaf deze hoogte hadden we ook uitstekend zicht op alle skydivers, paragliders, bungeejumpers en andere adrenalinke-junkies in de omgeving. Na afdaling kozen wij uit het overweldigende aanbod onze eigen adrenaline-bezigheid: 18 holes minigolf aan de voet van de kabelbaan. Spanning en sensatie genoeg, dat snappen jullie!

Lake Wakatipu is een van de schoonste meren ter wereld en heeft een watertemperatuur van ongeveer 10 graden. In de haven van Queenstown is een klein onderwater observatorium ingericht waar je kan zien wat er zoal leeft onder het wateroppervlak. Zelfs tussen de motorboten zwommen grote forellen, zalmen, en zoetwaterpalingen rond; ook zagen we New Zealand scaup, kleine zwarte eenden die diep duiken om aan hun voedsel te komen. Deze bijzondere eenden zagen we ook in de Queenstown Gardens, een mooi en uitgebreid tuinencomplex aan de rand van het centrum dat als een vinger uitsteekt in het meer.

Na een paar dagen in Queenstown namen we de bus naar Dunedin aan de oostkust. Deze studentenstad staat ook wel bekend als het ‘Edinburgh van het zuiden’: veel van de eerste bewoners waren Schots en zij hebben het stratenplan van Edinburgh gebruikt als basis voor hun nieuwe woonplaats (er is bijvoorbeeld een Princes Street). Vooral voor Willemien was het natuurlijk leuk om de overeenkomsten met Edinburgh te zoeken! Dunedin is tevens de eerste plaats in Nieuw-Zeeland waar we kerkklokken hoorden: gek hoe je soms pas merkt dat je iets mist als je het weer hoort!

Op onze eerste dag in Dunedin gingen we mee met een excursie naar het Otago schiereiland, een natuurgebied vlakbij de stad waar veel bijzondere en zeldzame dieren leven. Onder leiding van een gids hebben we eerst een stuk gereden en daarna twee wandelingen gemaakt om zo dicht mogelijk bij de dieren te kunnen komen. Dat is gelukkig uitstekend gelukt: we hebben tijdens de excursie allerlei wildlife gespot, van enorme albatrossen (spanwijdte ruim 3 meter), geelogige pinguïns en kleine blauwe pinguïns tot zeeleeuwen en een kolonie pelsrobben met moeders en speelse pups. Het was bewolkt en guur weer, inclusief keiharde poolwind direct van Antarctica, en dat maakte het plaatje helemaal af!

De rest van onze tijd hebben we doorgebracht in Dunedin zelf. We hebben een bezoek gebracht aan Cadbury World, een chocoladefabriek waar ze in het bijbehorende café hele luxe (en hele lekkere) chocoladedrankjes maken, en rondgesnuffeld in de openbare bibliotheek en een mooie tweedehands boekenwinkel. Ook zijn we via de vogelverblijven en uitbundig bloeiende rodondendrontuin van de Dunedin Botanic Garden naar Baldwin Street gelopen. Van deze straat wordt gezegd dat het de steilste woonstraat van de wereld is, en dat kan ik best geloven! Natuurlijk zijn we naar de top geklommen, en vandaar had je een weids uitzicht over de omgeving. Ik kan me niet voorstellen dat mensen er echt wonen! Je zal er maar met een boodschappentas naar boven moeten...

Inmiddels zijn we verder gereisd naar Te Anau, een klein plaatsje in de zuidwestelijke provincie Fiordland, de toegangspoort van Fiordland National Park. Ook Te Anau ligt aan een meer, en Lake Te Ana is qua grootte het tweede meer van Nieuw-Zeeland (na Lake Taupo). Langs dit meer kan je wandelen naar een klein vogelreservaat waar ze onder meer zeldzame takahe houden, een inheemse vogelsoort die niet kan vliegen en waarvan er nog maar ongeveer 200 in leven zijn. In het vogelpark hadden ze ook luidruchtige kaka’s, nieuwsgierige Nieuw-Zeelandse parkieten, en een weka die een pootje miste. Heel gezellig om tussen al dat geluid rond te lopen!

Op vrijdag de 13e werden we in alle vroegte opgehaald om met de bus richting Milford Sound te rijden, een afstand van ruim 100 kilometer over een van de mooiste autowegen ter wereld. We waren maar met zijn achten, dus er was alle ruimte om de buschauffeur met vragen te bestoken. Onderweg stopten we op verschillende plekken om foto’s te maken van het uitzicht en korte wandelingen te maken door het regenwoud. We kwamen ook kea’s tegen, een inheemse en extreem nieuwsgierige papegaai die graag contact maakt en erg goed is in het slopen van auto’s en andere menselijke creaties. Eentje wilde eigenlijk wel mee in de bus en probeerde hapjes te nemen van de rubberen buitenbekleding van de deur. Heel grappig om te zien!

In Milford Sound lag onze boot al te wachten. Er kunnen ongeveer honderd mensen mee, maar het waren er ditmaal slechts tien, dus dat was een meevaller! In de regen vertrokken we op onze vaartocht door de wereldberoemde fjord. Alles was mysterieus gehuld in flarden laaghangende mist, en we zagen overal tijdelijke watervallen langs de wanden van de fjord naar beneden komen (as het niet regent zijn deze watervallen er niet). Het was echt prachtig om te zien! Eerst voeren we vanaf de haven richting de uitmonding in de onstuimige Tasmaanse Zee, en op de terugweg gingen we op zoek naar dieren in de fjord. En met succes! Niet alleen zagen we een groep jonge pelsrobben op een kluitje op een rots zitten, ook kwamen we langs een zeldzame fjordlandkuifpinguïn die net een visje verorberde, en als klap op de vuurpijl zagen we ook nog een bultrugwalvis zwemmen! Die zien ze hier zelden, dus dat was echt geluk hebben.

Op de terugweg vanaf Milford Sound vonden we langs de snelweg een hond die waarschijnlijk zijn baasje was kwijtgeraakt. Volgens zijn halsband heette hij Odin, en hij was ontzettend aanhankelijk: hij stapte meteen de bus in toen we hem riepen, en hij probeerde direct op schoot te komen zitten. Onze buschauffeur heeft hem afgezet bij de auto van zijn baasje een stukje verderop. Hopelijk is hij daar ook gebleven!

Willemien geeft op instagram ook met enige regelmaat updates over onze reis. Zij is te volgen op http://www.instagram.com/hannawillemien en dus ook als ik weer terug ben in Nederland!