Auckland en Paihia
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
07 September 2017 | Nieuw Zeeland, Paihia
Kia ora allemaal!!
Het eerste reisverslag uit Nieuw-Zeeland! Willemien en ik zijn inmiddels alweer een week onderweg; het voelt tegelijk veel korter en veel langer, en we hebben het uitstekend naar onze zin!
Na een reis van bijna 48 uur via München en Bangkok landden we afgelopen zaterdag in Auckland, een grote stad in het noorden van Nieuw-Zeeland. Alhier werden we uitgebreid ondervraagd en kritisch gescreend door de douane. Gelukkig hadden we geen illegale substanties en/of levende wezens en/of vers fruit en/of smerige schoenen bij ons, dus mochten we het land in. Dat was alweer een meevaller!
Omdat we onderhand dubbel zagen van de moeheid, was de eerste prioriteit heel lang slapen. Toen we eindelijk lang genoeg wakker waren om onze veters te strikken, gingen we de stad in. Auckland is een uitgestrekte stad, verspreid over verschillende eilanden en gebouwd op een verzameling vulkanen (overigens niet allemaal uitgedoofd). Het meest bekende en opvallende gebouw in de skyline is de Sky Tower van meer dan 200 meter hoog. Vanuit de Sky Tower heb je een prachtig uitzicht over de wijde omgeving en tevens over de mensen die zich vrijwillig van bovenop de toren naar beneden laten storten. Erg leuk om te zien!
De volgende dag gingen we met de ferry naar Devonport, een van de oudste wijken van Auckland. Vanaf dit eiland heb je een mooi uitzicht over de hele skyline van het Central Business District aan de ene kant, en ‘The Big Baby’ aan de andere kant (dat is de jongste vulkaan van Auckland). Ook is er een klein centrum met leuke winkels en cafeetjes en kun je wandelen door een omgeving die qua weelderigheid bijna tropisch aandoet. Het is pas net lente in Nieuw-Zeeland, maar het was stralend weer met zon en een temperatuur van ongeveer 20 graden. Een heerlijke omgeving om over een jetlag heen te komen!
Na drie dagen in Auckland namen we de bus naar Paihia, een klein dorpje verder naar het noorden. Paihia ligt aan een beschutte baai en er heerst een subtropisch klimaat, wat betekent dat het er nooit vriest en dat er allerlei kleurige vogels rondvliegen en in de bomen zitten te schetteren. Erg leuk om te zien en te horen, het voelt alsof we in een dierentuin rondlopen!
Vanuit Paihia gingen we mee met een excursie richting Cape Reinga, het uiterste noordpuntje van het Noordereiland. Na een vroege start was onze eerste stop Puketi Forest, een bos met 400-1000 jaar oude kauri-bomen. Deze bijzondere bomen groeien eerst strak in de hoogte en kunnen daarna enorm breed worden. De hars kent allerlei toepassingen (van linoleum tot kleurstof voor Maori-tatoeages). In de decennia na kolonisatie is een groot deel van de oudste en breedste bomen helaas gekapt; gelukkig zijn er nog wel voldoende over om het voortbestaan van de soort te kunnen garanderen.
Na een lekkere lunch van fish-and-chips onder een gestaag betrekkende hemel reden we vol goede moed door naar Cape Reinga, de noordkaap waar de Tasmaanse Zee en de Pacifische Oceaan elkaar ontmoeten. Op de plaatjes zie je altijd een idyllisch witte vuurtoren onder een strakblauwe lucht met onderaan de klif diepblauw water; in ons geval was niets echter minder waar. Laten we het erop houden dat Cape Reinga zelfs in de hozende regen nog mooi is, maar dat het op zich leuk was geweest als we de zee daadwerkelijk hadden kunnen zien. Oh well.
Vanaf Cape Reinga reden we door naar de 55 mijl lange Ninety Mile Beach (de naamgevers dachten dat het 90 mijl was omdat hun paarden er drie dagen over deden om de afstand te overbruggen, maar waren even vergeten dat het lastiger is om te rennen op het zand). Dit brede strand doet dienst als officiële snelweg, dus hebben we er een stukje overheen gereden. Wel een beetje gek; ik kan me niet voorstellen dat mensen via het strand van Zandvoort aan Zee of Cadzand naar hun werk zouden rijden, maar dat is dus wel hoe het hier gaat!
De volgende dag hebben we een boottocht gemaakt langs de verschillende kleine groene eilandjes in de Bay of Islands. Zo gauw we goed en wel zaten, werden we door de kapitein gewaarschuwd dat het een onstuimige tocht zou worden, en daar was geen woord van gelogen. In de baai zelf viel het nog mee en was het mooi zonnig weer met lieve kleine golfjes, maar het laatste stuk van de tocht ging over de open Pacifische Oceaan en toen kregen we letterlijk de wind van voren. Het was behoorlijk schommelen, maar we hebben wel pelsrobben en grote jan-van-genten gezien, dus het was het waard. Erg bijzonder!
Na de boottocht werden we afgeleverd in Russell, een klein dorpje dat vroeger bekendstond als ‘the hellhole of the Pacific’ (waterplaats voor piraten, criminelen, en andere interessante slash illegale personages) maar dat nu vooral nog een charmant slaperig toeristen- en vissersplaatsje is. Op de begraafplaats van het oude houten kerkje zaten papegaaien in alle kleuren enthousiast te kwetteren in de lentebomen. Een grappig contrast tussen de exotische vogels en de bijna Nederlands aandoende omgeving!
Terug in Paihia hebben we ook nog een bezoek gebracht aan de Waitangi Treaty Grounds, de plek waar op 6 februari 1840 het belangrijke verdrag tussen de leiders van de oorspronkelijke Maori bevolking en de Britse kroon werd ondertekend. 6 februari is de nationale feestdag en wordt gezien als de datum waarop Nieuw-Zeeland zoals we het nu kennen is ontstaan. We hebben een rondleiding gekregen over het terrein en langs de verschillende gebouwen. Ook hebben we een waka, een Maori oorlogsboot, gezien.
Inmiddels is het hier alweer avond. Morgen gaan we met de bus via Auckland richting Rotorua, centraal gelegen op het Noordereiland. Ik ben benieuwd!
Het eerste reisverslag uit Nieuw-Zeeland! Willemien en ik zijn inmiddels alweer een week onderweg; het voelt tegelijk veel korter en veel langer, en we hebben het uitstekend naar onze zin!
Na een reis van bijna 48 uur via München en Bangkok landden we afgelopen zaterdag in Auckland, een grote stad in het noorden van Nieuw-Zeeland. Alhier werden we uitgebreid ondervraagd en kritisch gescreend door de douane. Gelukkig hadden we geen illegale substanties en/of levende wezens en/of vers fruit en/of smerige schoenen bij ons, dus mochten we het land in. Dat was alweer een meevaller!
Omdat we onderhand dubbel zagen van de moeheid, was de eerste prioriteit heel lang slapen. Toen we eindelijk lang genoeg wakker waren om onze veters te strikken, gingen we de stad in. Auckland is een uitgestrekte stad, verspreid over verschillende eilanden en gebouwd op een verzameling vulkanen (overigens niet allemaal uitgedoofd). Het meest bekende en opvallende gebouw in de skyline is de Sky Tower van meer dan 200 meter hoog. Vanuit de Sky Tower heb je een prachtig uitzicht over de wijde omgeving en tevens over de mensen die zich vrijwillig van bovenop de toren naar beneden laten storten. Erg leuk om te zien!
De volgende dag gingen we met de ferry naar Devonport, een van de oudste wijken van Auckland. Vanaf dit eiland heb je een mooi uitzicht over de hele skyline van het Central Business District aan de ene kant, en ‘The Big Baby’ aan de andere kant (dat is de jongste vulkaan van Auckland). Ook is er een klein centrum met leuke winkels en cafeetjes en kun je wandelen door een omgeving die qua weelderigheid bijna tropisch aandoet. Het is pas net lente in Nieuw-Zeeland, maar het was stralend weer met zon en een temperatuur van ongeveer 20 graden. Een heerlijke omgeving om over een jetlag heen te komen!
Na drie dagen in Auckland namen we de bus naar Paihia, een klein dorpje verder naar het noorden. Paihia ligt aan een beschutte baai en er heerst een subtropisch klimaat, wat betekent dat het er nooit vriest en dat er allerlei kleurige vogels rondvliegen en in de bomen zitten te schetteren. Erg leuk om te zien en te horen, het voelt alsof we in een dierentuin rondlopen!
Vanuit Paihia gingen we mee met een excursie richting Cape Reinga, het uiterste noordpuntje van het Noordereiland. Na een vroege start was onze eerste stop Puketi Forest, een bos met 400-1000 jaar oude kauri-bomen. Deze bijzondere bomen groeien eerst strak in de hoogte en kunnen daarna enorm breed worden. De hars kent allerlei toepassingen (van linoleum tot kleurstof voor Maori-tatoeages). In de decennia na kolonisatie is een groot deel van de oudste en breedste bomen helaas gekapt; gelukkig zijn er nog wel voldoende over om het voortbestaan van de soort te kunnen garanderen.
Na een lekkere lunch van fish-and-chips onder een gestaag betrekkende hemel reden we vol goede moed door naar Cape Reinga, de noordkaap waar de Tasmaanse Zee en de Pacifische Oceaan elkaar ontmoeten. Op de plaatjes zie je altijd een idyllisch witte vuurtoren onder een strakblauwe lucht met onderaan de klif diepblauw water; in ons geval was niets echter minder waar. Laten we het erop houden dat Cape Reinga zelfs in de hozende regen nog mooi is, maar dat het op zich leuk was geweest als we de zee daadwerkelijk hadden kunnen zien. Oh well.
Vanaf Cape Reinga reden we door naar de 55 mijl lange Ninety Mile Beach (de naamgevers dachten dat het 90 mijl was omdat hun paarden er drie dagen over deden om de afstand te overbruggen, maar waren even vergeten dat het lastiger is om te rennen op het zand). Dit brede strand doet dienst als officiële snelweg, dus hebben we er een stukje overheen gereden. Wel een beetje gek; ik kan me niet voorstellen dat mensen via het strand van Zandvoort aan Zee of Cadzand naar hun werk zouden rijden, maar dat is dus wel hoe het hier gaat!
De volgende dag hebben we een boottocht gemaakt langs de verschillende kleine groene eilandjes in de Bay of Islands. Zo gauw we goed en wel zaten, werden we door de kapitein gewaarschuwd dat het een onstuimige tocht zou worden, en daar was geen woord van gelogen. In de baai zelf viel het nog mee en was het mooi zonnig weer met lieve kleine golfjes, maar het laatste stuk van de tocht ging over de open Pacifische Oceaan en toen kregen we letterlijk de wind van voren. Het was behoorlijk schommelen, maar we hebben wel pelsrobben en grote jan-van-genten gezien, dus het was het waard. Erg bijzonder!
Na de boottocht werden we afgeleverd in Russell, een klein dorpje dat vroeger bekendstond als ‘the hellhole of the Pacific’ (waterplaats voor piraten, criminelen, en andere interessante slash illegale personages) maar dat nu vooral nog een charmant slaperig toeristen- en vissersplaatsje is. Op de begraafplaats van het oude houten kerkje zaten papegaaien in alle kleuren enthousiast te kwetteren in de lentebomen. Een grappig contrast tussen de exotische vogels en de bijna Nederlands aandoende omgeving!
Terug in Paihia hebben we ook nog een bezoek gebracht aan de Waitangi Treaty Grounds, de plek waar op 6 februari 1840 het belangrijke verdrag tussen de leiders van de oorspronkelijke Maori bevolking en de Britse kroon werd ondertekend. 6 februari is de nationale feestdag en wordt gezien als de datum waarop Nieuw-Zeeland zoals we het nu kennen is ontstaan. We hebben een rondleiding gekregen over het terrein en langs de verschillende gebouwen. Ook hebben we een waka, een Maori oorlogsboot, gezien.
Inmiddels is het hier alweer avond. Morgen gaan we met de bus via Auckland richting Rotorua, centraal gelegen op het Noordereiland. Ik ben benieuwd!
-
07 September 2017 - 12:14
Arie Van Heusden:
Hee meiden,
Jullie zijn in de lucht met de site, geweldig om te lezen dat jullie het leuk hebben, stuur me een foto van een pelsrob, een van m'n favoriete beesten.
-
07 September 2017 - 15:59
W.H. Pont :
Hallo Lisa,
Heerlijk dat we je verhaal weer mee kunnen lezen. Dat ga ik nu doen. Maar nu alvast reuze bedankt en een fijne tijd verder. dikke Hollandse kus van opa en oma -
07 September 2017 - 16:19
W.H.Pont:
Een prachtig verslag. Oma en ik hebben er van genoten en op de kaart gekeken waar je precies bent. We kijken uiteraard uit naar je volgende verhaal. tot dan. O en O -
08 September 2017 - 00:50
Rina En Carlos:
Rekening houdend met het tijdsverschil - wij staan hier op het punt om de echtelijke sponde te betreden -
zeggen we van harte: Goedemorgen dames.
We hebben - eigenlijk ook wel een heel klein beetje stinkend jaloers - genoten van jullie eerste reisverslag. Zoals jullie de zaken beschrijven (en fotograferen) kan het daar niet anders dan wat ze in Twente 'prachtig mooi man' noemen, zijn. En wat een verschil met ons kikkerlandje - en dan vooral met Terneuzen.
Waar jullie je kunnen vergapen aan pelsrobben en jan van genten, moeten wij het hier zien te rooien met Arjen Robben ( en dan nog op t.v.) en Jannen van Gent (en echtgenotes) die de winkelstraten van Hulst en Sluis nog enige kleur moeten zien te geven. Hoe schrijnend wil je de verschillen hebben?
Maar goed: we slaan ons er manmoedig doorheen en wachten vol verwachting op jullie volgend verslag.
Geniet mateloos van jullie reis en doe de Maori's de groeten. Ergens vermoed ik dat er in onze voorvaderen ook Maori's moeten hebben gezeten. De kleur is bij ons helaas verdwenen, maar het figuur hebben we gelukkig kunnen behouden.
Groeten uit Terneuzen.
Rina en Carlos. -
09 September 2017 - 08:30
Bernice :
Meiden!
Haha! Wat een geweldig verslag weer!! Geniet lekker van jullie volgende bestemming!!
Xxxjs bernice -
09 September 2017 - 11:35
Ine:
Gelukkig dat alles zo goed gaat daar aan de andere kant van de wereld met jullie, dochters.
Eigenlijk is dit noordpuntje het begin van de trek/track, hoewel jullie al meer dan een week weg zijn...
WAT is het toch een eind!!
Morgen gaan jullie - als het volgens de planning loopt - 'Hobbiton'.
Ik wéét dat dat een hoogtepunt wordt voor allebei. TOLKIEN ALIVE !!!!!!!!
Ga er voluit en volop van genieten meiden.
Ik denk aan jullie.
Slaap lekker zo...
Kus van je moeder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
